YA ANNESİ ÖLÜRSE KIZLARIN YA DA KIZLARI ANNELERİN/Hasan EJDERHA

Ne zaman bir kız çocuğu görsem

“Ya annesi ölürse!” diye kaygılar kaplar içimi

Seçimi babalara kalmış

Sönük renkli saç tokalarıyla dolar dünya

Öksüz kızlar büyüten ninelerden

Hüzün abidesi dedelere kadar

Yaşanan acılar çöreklenir kalır yüreğimde

Ansızın biter anneyle süslü, kocaman bir rüya.

Minicik kızların minicik omuzlarında

Kocaman yükleri görür de yanarım

Kırk annesiz kız, kırk gece açıp göğe ellerini

Haykırsalar acılarından yanan kalpleriyle

Sallarlar mı dünyayı, hatta arşı bile

Diye söze başlayıp, haykırabilirim dağlara

Oysa bırakmaz beni ifşası zor kahrım

Hülyalara dalarım, acılarla dolu hülyalara

Kendi kurduğum hülyaya kendim kanarım.

Annesi ölünce kızların, babası da ölür

Bir defter acılarla birlikte dürülür

Sisler kaplar her yanı ve karanlık

Kız kendi halinden bile yorulur

Ve hali: Kızı olmayan babalar gibi olur

Saklanır her şey, üstüne örtüler örtülür

Örtülenleri sadece öksüz kızlar görür

Annesi ölünce kızların, babası da ölür.

Ninede bir telaş, tutunmak ister ha bire

Aniden çeker mezara uzattığı ayağını dede

Hem de bir doğruluş ki kendisi bile şaşırır

Kıza yetmez, olmadık şeyleri verseler de

Hep sayıklar bütün azaları: “Annem nerede?”

Yutkunur da dedesi ninesine bakar kızın

Açar ninesi ağzını haykıracakmış gibi ansızın

Gene de cevap bulamazlar sorusuna kızın

Bin bir melek bin bir yerden çığrışır

Kaynar da yüreği kızın ateş gözlerine ulaşır.

Bir kazan kaynar içinde gözlerini yakar kızın

Melekler gelir geceleri yüzüne bakar kızın

Kız için anlamı yoktur artık hiçbir yıldızın

Bir isyan başlar cümle azalarında ansızın

Acısı bitmesin ister yüreğinde ve anne hasreti

Bitmesin, hatta artsın, kavursun ister içini

Niçini yoktur artık hiçbir ağıdın

Acıtan ne varsa yüreğini toplamak ister

Anneyi andıran ne varsa koklamak ister.

“Akabe yetimleri” diye başlamadım daha söze

Belki o zaman canım çıkar da kalırdım ortada

Hangi ağıt acı, hangi ağıt şifadır göze?

Acı ve şifa, milletçe karışmış özümüze

Ağıtlardan türkülerimize kadar acıdır

Çanakkale, Mekke, Medine ve Yemen’de

Ağıtları yakanlar bile anadır, yardır, bacıdır

Hüzün, taşımadan edemeyeceğimiz kutlu sancıdır.

Bunca acıdan mıdır bir kız çocuğu görünce

“Ya annesi ölürse” diye korkulara kapılmam

Hep böyle yaşadım ben hayatımı ömrümce

Acıya dayanırım da acısızlığa dayanamam

Allah’ım milletimdeki bu gen hiç bitmesin

Bir öksüz ve yetim gören her yürek titresin.

Ey kalbim! Yaltaklanma asla sevince

Senin en ileri sevincin hüzündür

Ansızın acılar yüreğine gelince

Sırrını ele verecek olan yüzündür

Aldırma karanlığa yıldızlar senin gözündür

Acısız başlayan gece ise gündüzündür.

“Ya kızları ölürse annelerin” diye

Korkmaktan bile korkarım

Ey kalbim! Yeter! Uğraşma benimle

Cümle acıları toplar, yüreğimle birlikte yakarım

Ağlarım şimdi; zaten budur halim

Ey gözyaşı! Bırakma, ben bırakmam seni

Melalim yok, gönlümdür melalim

Acı türküler bile kesmez oldu beni

Ağıtlara gark olmuş yüreğim.

Ne anneler kızların ne de kızlar annelerin

Acısını yaşamasın, ben yaşarım onlar için

Cümle arabesk şarkılardaki hüzünlerin

Hüznünden benim için hüzünler seçin

Ne anneler kızların ne de kızlar annelerin

Acısını yaşamasın, ben yaşarım onlar için.