SON BAHAR / Ahmet Enbiya UZDİL

Bahardı bir zaman

Takvimler dört mevsim seni gösterirdi
Her güne sen diye uyanırdım
Sen diye gelir giderdim
Sen diye alır satardım
Gülü gül ile olmasa da
Günü senle tartardım
Bir zamandı
Bahardı

Kış gelmeden önce
İnanmazsın belki ama
Hep ilkbahardı
Çiçeğe duran ağaçlarım vardı
Gülüp geçerdim
Bahçelerinde ömrümün

Gün döndü zaman değişti
Çetin bir kış oldu
Takvimler cam kırığı soğuklarını sapladı göğsüme
Böyle değildi benim bildiğim yaşamaklar
Böyle değildi

Hayallerimde sen vardın
Anam vardı babam vardı
Telaşım kendim kadardı
Ufaktım bense
Dünyanın yükü babamın omuzlarındaydı
Nerden bilirdim
Zorlu bir dağa tırmanmakmış yaşamak
Ömrün en güzel yılları
Kuluçkaymış aslında
Dünyaya bir daha geldim sanki
Dünya bir imtihanmış anladım
Hasret bir imtihanmış
Sevmek bir imtihanmış
Gurbet bir imtihanmış
Ölüm bir imtihanmış

Bir gündönümünde aklıma yine sen düştün
Bir teneşir başında bulduğumda kendimi
Kaçmaya fırsat bulamadan
Kıskıvrak yakalandım
Bir hayale yeniden sığınmak istedim
Yeniden sarmak sarılmak istedim
Bileklerimden tutup döndürdüler beni
Yeniden baktım kendime
Her şey her şey tepetaklak
Düzen değişti

Baharlar gül bahçeleri artık uzak bir hayal
Bülbülün feryadı boşuna değilmiş
Dünyaya geldim yeniden, yeniden
Ah yeniden...
'Bir ağaç parçası olsaydım
Anam taş doğursaydı
Doğuracağına beni'
Anladım sözünü halife Ömer’in.

'İnsan zalim ve cehul...'
İnandım iman ettim.