15 Mayıs 2025 ve 20 Mayıs 2025 tarihleri arasında, Mehmet Yaşar ve Mehmet Ensar Özdemir İstanbul, Bursa, Ankara şehirlerinde dostlarını; Çanakkale’de ise Ali Hocam’ı ziyaret etmiş ve aşağıdaki 9 yazı tek dost seyahatinde bin dostluk vakası olarak kaleme alınmıştır.
Şehirler arası yolculuklar Mehmet Yaşar’a refik olan Mehmet Ensar Özdemir tarafından anlatılmış olup kalın ve italik yazılmıştır.
Maraş-İstanbul
Ağabeyimiz, dostumuz, deste başımız, hikmet erbabı, teneffüs ettiği her anı feyz-i ilimle, letafet-i edeble müzeyyen kılan, kelâmıyla gönüllerin huşu bulduğu, Nevmiyye Tarikatının Ulu Şeyhi Mehmet Yaşar ile dört günde dört şehir ziyaret etme gayesiyle yola düştük.
15 Mayıs Perşembe günü ikindi üzeri dükkânın mesul müdürü Hacı Ahmet Deliboz Emiroğlu’nun bizleri evlerimizden alıp havaalanına bırakmasıyla yolculuğumuz başladı. Seyahatimizde yük olmaması için yanımıza sadece yüreklerimizi ve sırt çantalarımızı aldık. Bu sayede havaalanlarında valiz sıralarına da girmeden direkt uçağa bindik. Uçağın havalanmasının ardından ikramların yenmesine müteakip Mehmet Yaşar Ağabey istirahate çekildi. Uçağın İstanbul semalarından alçalışa geçip tekerlerin yere değmesine kadar mübarek gözlerini dinlendirdi.
MARAŞ’TAN İSTANBUL’A/MEHMET ENSAR ÖZDEMİR
Akşam ezanının okunduğu vakitlerde İstanbul Havalimanı’na vardık. Metro ile Zincirlikuyu’ya ulaşıp, dolmuşla Beşiktaş Meydanı’na indik ve nihayet Üsküdar vapuru ile Üsküdar’da bizleri bekleyen Şahin Aslan, Mehmet Bozdağ, Hasan Bazı ve Osman Emre Hacıarap ile buluştuk.
Ara sokaklarda bir çaycıda dostlarla hemhal olurken nereden kimden haber aldı bilinmez Sakarya’da görev yapan Oflu Süleyman Ağabey de sokakların birinden çıkageldi. Geleceğimizi haber alınca Mehmet Yaşar Ağabey’in sohbetine nail olmak, himmet istemek için izin aldığını söyledi (bizlere izin aldığını söyledi ama görev yerini terk etmiş de olabilir).
Gece yarısını geçen saatlere kadar Üsküdar’da oturduktan sonra istirahat etmek için Osman Emre’nin Maltepe’de bulunan öğrenci evine İyidereli bir taksiciyle geçtik. Yolda geçen 20 dakikalık süre boyunca İyidereli taksici ile ve Oflu Süleyman Ağabey’in birbirlerine takılmalarını dinledik.
İyidereli taksicinin Oflu Süleyman Ağabey’in dil şişkinliğini bir nebze almış olmasını umarak Osman Emre’nin evine vardık. Ancak ne var ki beklediğimiz gibi olmadı. Oflu Süleyman Ağabey’in yolda sadece dilini ısındırdığını, kendini eve sakladığını gördük. Sohbeti tek başına döndürüp kendi sorduklarına kendi cevap vererek konuştu da konuştu. Mehmet Yaşar Ağabey’in her halinden anlaşılan rahatsızlığı anlayamayan Oflu Süleyman Ağabey, Osman Emre’nin ev arkadaşı olan Doğu Türkistanlı İmran’a ayıp olmasın diye ikaz edilemedi. Sabah gün ışıyana kadar konuşmaya devam eden Oflu Süleyman Ağabey, dinleyicilerin bitap düşüp birer birer uykuya dalmasıyla sözlerine kısa bir ara verdi.
Sabahına uyuduğumuz güne cumaya bir saat kala uyandık. Aceleyle hazırlanıp cuma namazını Sultanahmet’te kılmak gayesiyle Mehmet Yaşar, Oflu Süleyman Ağabey ile fakir, yola düştük. Ezanla beraber meydana ulaştık. Cuma’yı eda edip meydanın hemen yanı başında olan Kızlar Ağası Medresesi’nde bulunan Türkiye Yazarlar Birliğinin İstanbul Şubesi’ne de uğrayarak Gülhane üzerinden Eminönü’ne indik. İstanbul Kitapçısı’ndan birkaç hediyelik defter alan Mehmet Yaşar Ağabey kısa bir mühlet istirahatte bulunarak soğuk portakal suyunu afiyetle içtiler.
Eminönü’nden Üsküdar’a vapurla geçip bizleri yine sahilde bekleyen dostlarla buluştuk. Önceki günkü dostların yanına, nezaket ve zarafetinden mülhem Kürt Prens dediğimiz Veysel Alpaslan, Özbekistanlı Bilal Turan ve Mahmut İslam Bilir de katılmıştı. Hemen meydana yakın, gürültüsü, uğultusu az çaycılardan birine oturduk. Dostlarla hemhal olduk. Oflu Süleyman Ağabey’in çok şükür ki cumartesi günü izin alamamasından dolayı tekrar görev yeri olan Sakarya’ya geçmesi gerekti. Müsaade isteyip kalktı. Hava kararmaya başlayınca Kürt Prens Veysel’in ısrarlarına yenik düşerek (en azından istemediği) bir lokantada hep beraber akşam yemeği yedik. Ardından yine meydana yakın olan Abbara’ya geçip gece geç saatlere kadar muhabbet ettik. Ertesi gün işi gücü olan, uzakta oturan dostların evlerine geçmek için müsaade istemesiyle Mehmet Yaşar Ağabey, Osman Emre, Hasan Bazı ve fakir kaldık.
Gece yarısından sonra istirahat etmek için Osman Emre’nin evine geçtik. İki gündür verdiğimiz rahatsızlıktan her ne kadar Osman Emre memnun olmasa da ev arkadaşı İmran geldiğimize pek sevinmişti. Önceki gün Oflu Süleyman Ağabey’den kendisine fırsat gelmeyen İmran, Mehmet Yaşar Ağabey’e sabah vaktine kadar sorular sordu, onunla hasbihal etti. Fakir, ertesi gün Çanakkale’ye yola çıkılacağından ve uyku pîrimiz Mehmet Yaşar gibi yolculuk esnasında gözlerini dinlendiremediğinden gece 1-2 civarında uyudu. Sohbete dahil olamadı.
KAÇAK DÜKKÂN GÜNLÜKLERİ / MEHMET BOZDAĞ
Efendim, son zamanlarda İstanbul’un dostluk miligramı hiç eksilmiyor, çok şükür. Önce Lütfi Edem’in İstanbul ziyareti, ardından Bursa’da Cihan Ağabey’in himayesinde gerçekleştirdiğimiz Çanakkale’deki Ali Hocam’ı ziyaretin etkilerini hâlâ derinden hissederken, Hasan Edem’den bir haber aldım.
Şiir piyasasının murabba şairi, “Mr. Voice” mahlasıyla ün salmış, her ne kadar Deli Orman’dan göç ettiğini iddia etse de Ahmet Abi’nin deyimiyle “Semerkant Türk’ü” Mehmet Yaşar’ın İstanbul’a geleceğini öğrendim.
1.gün
Semerkant Türkü’ne Ensar Abi’nin yoldaşlık etmesinden dolayı bazı fikirler türedi. Türlü ticari anlaşmalar bir bir düşünüldü. Ensar Abi avukatlığı bırakıp menajerlik işine mi bulaştı acaba diye akıllardan geçti sanıyorsam. Bu düşünceler bir yana dursun, fakir ve gurbetteki dostlar her türlü bahaneye rağmen Mehmet Abi’yi ve yoldaşı Ensar Abi’yi bir vesile görebilecek olmanın mutluluğunu yaşadık. Mehmet Abiler uçakla İstanbul semalarında süzülürken Hasan Edem ile Üsküdar sahilde buluştuk. Hasan Edem herhangi bir ticari durumun olmadığına dost ziyareti olduğuna inandırdı beni. Hülasa edemle 2 kişilik bir karşılama komitesi olarak hazır bekliyorduk. Nihayet vapur yanaşıp kalabalık arasından Mehmet Abileri gözümüz seçti. Onlar bize biz onlara doğru adımladıkça tanıdık başka simalarla karşılaştık. Şahin Abi ve oğlu Üsküdarî Ertuğrul, bizim karşılama komitemizden hızlı davranıp Mehmet Abi’nin koluna girivermişler. Sayımızla beraber sevincimiz de artıp boğaza taşar gibi oldu resmen. Kol kola girip, gün evvelinden belirlediğimiz çay ocağına doğru adımladık. Ensar Ağabey’in üniversite talebelik yıllarında, okul yolunun uğrak duraklarından biri olan “Köleti” fırınından da birkaç nevaleyi alıp çayın yanına katık ettik. Mehmet Abi’nin İstanbul’da mukim bir arkadaşı ve edem Emre’nin de katılımıyla meclisimizin coşkusu iyice arttı. Mehmet Abi adeta bir orkestra şefi gibi, herkesin gönül sesinin tınısına kulak verdi; hâl hatır sordu, gönül aldı. Fakir, devam eden stajyer öğretmenliğinden dolayı ilk günün akşamı erken ayrılmak zorunda kaldı. Benim kalkmamla boş kalan sandalyeye Oflu Süleyman Abi oturmuş, bunu da sonradan dostlardan işittim.
2.gün
Ertesi sabah erkenden staj okuluma gidip görevimi icra ettim. Gözleri saatte, teneffüs zilinin çalmasını bekleyen öğrencilerim gibi ben de bir an önce akşam olmasını bekliyordum. Nihayet akşam olunca, Mehmed Abilerle mübarek cuma günü kaçak dükkânı kurmuş olduk. Dükkânın nasibi kimde olduğu belli olmadığı gibi kaçak dükkânın da nasibi sahibini buluyor elbet. Bir önceki geceye ek olarak Mahmut İslam Bilir, Kürt Veysel ve Özbek Bilal ağabeyler de dahil oldu. Oflu Süleyman’la Mahmut Abi’nin aktüel gündemlere dalma hevesi bazı anlarda küçük baygınlıklar yaratsa da Veysel ve Bilal Abilerin tatlı zarflaşmaları, kaçak dükkânın insicamını korumayı başardı. Sahilin biraz iç tarafında kalan yine Ensar Abi’nin talebelik yıllarını geçirdiği hatta yüksek tahsil yaptığı Ağa Türk Mutfağında yemeğimizi yedik. Yemekten sonra uzun uzun oturabileceğimiz, çaycı tacizlerinin olmadığı, gürültüsüz bir mekân arayışına girdik. Eski rağbetinin azaldığını düşünerek, kimsenin rahatsız etmeyeceği ve garsonların bile masaya gelmeye üşeneceği geniş bahçesinde bir köşeye kurulabiliriz diye “Abbara”da oturmayı teklif ettim. Ancak bu kadar yanılabilirdim doğrusu. Mekâna adım atmamızla birlikte, sebebini ilk anda kestiremediğimiz bir kalabalığın içine düştük. Kalabalığın arasından ekranlardan tanıdık bir sima belirince mesele çözüldü. Neyse efendim, biz yine de dostlarımızla kendi köşemize kurulduk; devalı tütünlerimizi tüttürüp, şifalı çaylarımızı yudumladık. Gecenin sonuna doğru yarın mühim işleri olanlarla vedalaşıp Osman Edem’in evine geçtik. Meclisimizin düşen yaş ortalamasıyla beraber Mehmed Abi ile muhabbet edebilme fırsatı yakaladık. Uykusuzluk bizim için pek mühim değildi, ama Ensar Abi, “Dünyanın zulmünden uykunun gafleti yeğdir” diyen uyku şeyhinin öğretilerine sadık kalarak erkencecik uyuyuverdi. Osman Emre’nin ev arkadaşı, Doğu Türkistanlı İmran içinse bu gece, kaçak da olsa “dükkân” kavramıyla tanıştığı ilk gece oldu. Ertesi sabah yağan rahmet yağmurlarıyla birlikte Mehmet Abileri Sabiha Gökçen’den Bursa’ya uğurladık. Hasan edemle birlikte Üsküdar’ın yolunu tuttuk. Yağmur şiddetini artırınca bir mekâna sığınıverdik. Bir anlığına da olsa gurbeti unutturan bu dost ziyareti, Mehmet Abilerin vedasıyla birlikte yeniden kendini hissettirdi.
Mehmet Abi’ye ve Ensar Abi’ye, uzakları yakın eden, gönülleri buluşturan bu güzel ziyaretleri için yürekten teşekkür ederim.
CEZAYİR MENEKŞESİ / OSMAN EMRE HACIARAP
Mehmed Yaşar ve Ensar Abi İstanbul’a geldi. Şahin Abi, Ertuğrul, Hasan Bazı, Mehmet Bozdağ ve bendeniz Emre Hacıarap Üsküdar’da buluştuk. Ensar Abilerin eski evine yakın, selam sabahın verilmediği bir sokakta, çay ocağında oturduk. Ensar Abi, yanında getirdiği simit ve poğaçaları masadaki herkese ikram etti. Onun dışında hiçbir şey yemediler. Kebap da yemediler. Sadece simit ve poğaça.
Hasan Bazı bir kitap eleştirisi yazıyormuş. Kitaptan bahsederken Mehmed Yaşar’ın misafiri Silvan Abi, kitabın yazarı çıktı. Hepimiz şaşırdık. Sonra şaşkınlığımızı çok devam ettirmeden tekrardan tütün içmeye koyulduk. Gece, ilerleyen saatlerde yorgunluğunu bizim üzerimize atmaya başlamışken Oflu Süleyman Abi’nin yolda olduğunu söylediler. İsmini çok duydum ama hiç karşılaşmadım.
Çok hızlı bir giriş yaptı. Hepimize sıkı sıkı sarıldı. Sin kaflı övgülerde bulundu. Sigara ikram etti.
Mekân sahibi Zargana Dayımız müsaade istedi ve bizi dükkanından ücreti mukabilinde uğurladı. Metro ve Marmaray seferlerini kaçırdığımız için taksi çevirdik. Taksici Karadenizli çıktı. Oflu Süleyman Abi ile bolca konuştular. Hatta Of’un oradaki İyidere’nin isminin nereden geldiğini anlattı. Kanlı bir hikâyeydi.
Eve vardığımızda Mehmed Yaşar, Umay’ı çok sevdi. Umay, kedim. Kendisi tekir.
Namaz kıldık, çay içtik. Oflu Süleyman Abi ve Ensar Abi, desibeli yüksek sohbetler gerçekleştirdi. Mehmed Yaşar da Umay’ı sevdi.
Sabaha doğru ev arkadaşım İmran, Mehmed Yaşar’ı şiir okurken kameraya aldı. Mehmed Yaşar, Oflu Süleyman Abi’nin en sevdiği şiiri okudu. Şiir okunurken Oflu Süleyman Abi, kederli bir şekilde sigara içti.
Sabah ben işe gittim. O yüzden buraları bilmiyorum.
Akşam 7 gibi esnaf lokantasında, Mehmed Yaşar, Ensar Abi, Şahin Aslan, değerli oğlu, Traktör forması giyen Ertuğrul (Traktör’ün şampiyonluğunu buradan kutluyorum ve anneme selam söylüyorum) – Mehmed Bozdağ (sınava hazırlık yapıyor), Hasan Bazı (hâlâ bildiğimiz gibi), Veysel Abi (fiziki kalp doktoru), çok acil anlarda uçakla uçup hastaya müdahale eden gezgin doktor abi (ismini hatırlayamadım) ile buluştuk.
Ardından Abbara adlı bir mekâna geçtik. Tiyatro kapısının önüne çöreklendik. Bolca sohbet ve muhabbet ettik. Çok güldük. Çok güldüğümüz için tiyatro oyuncuları tarafından uyarıldık.
Mehmed Yaşar ve Ensar Abi, bende kalmayacaklarını dile getirdiler. Fakat olumsuz hava koşulları sebebiyle bizde yatmaya mecbur kaldılar.
Gece sonunda hep beraber, sarhoşlarla dolu Kadıköy metrosuyla eve döndük. Evde şarkı dinledik ve sohbet ettik. Ensar Abi erken uyudu.
İstanbul’da dört yıla yaklaştım. En mutlu olduğum günlerden biri bu iki gündü. Teşekkür ederim.
GURBET SIZISI / HASAN BAZI
Hayatın cilvesi ki, bütün o keşmekeşten, karmaşadan, gurbet şartlarından uzaklaşmak için birkaç dostla muhabbet etmek kâfi oluyor. Semerkand Türk’ü Mehmed Yaşar Ağabey ve refiki çarşı şeyhi Ensar Abi, İstanbul’a geldiler. Gelmeleri ile İstanbul’daki, gurbetteki dostları da görmek nasip oldu. Kimler gelmedi ki Oflu Süleyman Ağabey, Devecili’den Mahmut İslam Ağabey, Söğüt’ten Şahin Aslan Ağabey… velhasıl gurbette olan dostlar Mehmed Yaşar Ağabey’i görmeye katar katar geldiler. Maraş’tan bir dost gelince biz gurbetteki dükkâncılara her kaldırım taşı, her çay ocağı, her yer dükkân oluyor.
O gün dükkân mumu hiç sönmedi. Gecenin geç saatlerine, seher vaktine kadar muhabbet bağında dostun yamacında hemhâl olduk. “Dostun gül cemali cennettir bana” demiş türküde dostlu türküler, dostlu günler ne güzel Ahmet Abi!...
İstanbul-Bursa-Çanakkale
Asıl gayemiz İstanbul’dan direkt Çanakkale’ye Ali Hocam’ın yanına feribot vasıtasıyla geçmekti. Yapmış olduğumuz araştırmalar neticesinde İstanbul’dan Çanakkale’ye feribot seferinin olmadığını öğrendik. Biz de en azından yine feribot olsun, Çanakkale olmasın Bursa olsun, oradaki dostlar bizleri alır Çanakkale’ye oradan geçeriz diye düşündük. Önceki geceden yerimizi ayırttık biletlerimizi aldık. Ancak evvelsi gün İzmir dolaylarında başlayan fırtınanın İstanbul’a doğru seyriyle gece yarısında İstanbul-Bursa feribot seferlerinin iptal olduğu mesajı geldi.
Bunun üzerine Bursa’ya ya da Çanakkale’ye otobüsle gitme seçeneklerini düşünürken en son Sabiha Gökçen Havaalanı’ndan 15-30 dakikada bir kalkan Bursa otobüslerinin bizler için daha iyi olacağı kanaatine vardık. Bu sebeple yine Osman Emre’nin evinde kaldık.
17 Mayıs Cumartesi günü sabah kalkıp Mehmet Ağabey ile havaalanına doğru metro ile yola çıktık. Bizleri havaalanına kadar uğurlamaya Hasan Bazı ve Mehmet Bozdağ geldi. Feribot seferlerinin de iptal olmasıyla otobüslerde oluşan yoğunluktan ancak 1 saat sonraki 11.30 otobüsünde bilet bulabildik. Hasan Bazı’yı ve Mehmet Bozdağ’ı daha fazla bekletmemek için zoraki yolladık ve Mehmet Ağabey ile yine baş başa kaldık. Bursa’ya vardığımızda Mehmet Abi’yi muavinin yardımı ile uyandırabildim. Bursa’dan bizleri alan dostlar Mustafa Cihan Alliş ve Ahmet Enbiya Uzdil ile Çanakkale istikametine yola çıktık.
DOSTLUK NE BÜYÜK BİR NİMET/AHMET ENBİYA UZDİL
Yolca uzun, şehir sayısınca bol bir düğün sonrası balayı gezisi içerisinde yeni başladığım evlilik hayatının ilk bekar günlerini yaşayacağım birkaç günlük bir boşluk vardı. Dostlarla yaptığımız sohbetlerde düğün tarihi kadar, belki daha fazla, üzerinde konuştuğumuz bu bekar günleri için çeşitli planlar yapmaya aylar öncesinden başlamıştık. Takvimler bu tarihe yaklaştıkça planlarda değişmeler, belirsizlikler ve iptal olma ihtimalleri gündeme gelmiş de olsa bütün bu olumsuzluklara rağmen yönümü Bursa’ya doğru çevirip yolculuğa kaldığım yerden devam etmeye niyet ettim. Bereketini hemen görmeye başladığım bu niyetin ilk meyvesi Emirhan oldu.
Bütün kötü kokusunu lodosun da yardımıyla yüzüme yüzüme vuran İzmir’den ayrılmak üzere yola çıkacakken, vapur seferlerinin iptal olması üzerine benim gibi Karşıyaka’da mahsur kaldığını sonradan öğrendiğim Emirhan, fakiri aradı. İzmir’in çorak tepelerine doğru bakarak dilimin ucuna gelen fena sözleri birbiri ardına sarf etmeye hazırlanırken gelen bu telefon üzerine tarifsiz bir sevinçle doldum. Eskişehir’de ya da Balıkesir’de olduğunu zannettiğim Emirhan meğer birkaç kilometre ötemdeymiş.
Cihan’ın, gurbet ellerde -hele ki İzmir gibi bir yerde- bana göz kulak olsun, gerektiğinde yoldaşlık edip hersimi alsın diye kardeşini peşimden gönderdiğini fark etmedim değil tabi. Tam infilak etmek üzereyken imdadıma yetişen bu dost Bursa’ya kadar fakire nezaret etti. Allah ikisinden de razı olsun.
Çeşitli benzerlikleri sebebiyle kendisinin olmadığı yerde kendisine vekalet etmeyi en çok hak eden kişi olan kardeşi vasıtasıyla Cihan edem çeşit çeşit laf verip yol boyunca dükkân türküleri dinletti fakire. Önce dilimi sonra da gönlümü zamanın afetlerinden sakındırdıktan sonra yolculuk hitama erdi ve dostumuz akşam ezanı okunduktan bir süre sonra hane-i saadetlerine kabul buyurdu.
Bir süre kendisiyle hoş sohbet edip hasret giderdikten sonra ertesi güne dinlenmiş olarak uyanmak üzere dükkânın kalkış vakti henüz geçmişken istirahate çekilmeye karar verdik. Çünkü her şey daha yeni başlıyordu. Yarın aziz ve kıymetli ağabeyimiz Mehmet Yaşar yanında Murat Yücel Ağabey’in çarşı şeyhi olan Ensar ile birlikte Bursa’ya geliyordu. Öğlen vaktine doğru onları otogardan alıp bir hocamdan birincisine doğru gitmek üzere yola revan olacaktık.
Yolcuları almaya öğlen vakti gideceğimiz halde sabah erken denebilecek bir vakitte uyanıverdik. Hazırlanırken kalbimiz bayram kıyafetlerini giyip gezmeye gidecek olan çocukların kalbi gibi neşeyle atıyordu. Şehr-i Maraş’ta henüz birkaç gün önce birlikte olmamıza rağmen bu ayrılığımız süresince fakir bile haddi olmayarak Bursa’ya teşrif etmek üzere olan dostları çokça özlemişti. Otogara doğru yola çıktığımızda başta gerginlikten halden hale giren sonrasında ise muzipliğinden yerinde duramayan Cihan edemin hislerini ise varın siz düşünün. Otogara geldiğimizde otoparka arabayı koymama müsaade etmeyerek yolcular dışarı çıkıncaya kadar otogarın önündeki devasa göbekte fakire tur üstüne tur attırması bu heyecanın ve muzipliğin bir nişanesi olarak hafızamda yer etti.
Sonunda arabayı müsait bir yere park edip otogardan çıkan Mehmet Ağabey ve Ensar’la kucaklaştık. Dostlarla bir araya gelmenin verdiği esriklik hiçbir vakit değişmiyordu. Ayaklarımız yere basmadan yeni yolculuğumuz için hızlıca arabaya doğru yol aldık. Bu sırada yolcularımızın ikisinin de hali birbirinden farklıydı. Ensar’ın gözleri yorgunluktan ve uykusuzluktan kıpkırmızı olmuştu. Sanki bütün yol boyunca otobüsü kendisi kullanmıştı. Yol arkadaşıyla yolculuk yapıyor olmanın iştahına kapılarak sohbeti uzatıp Mehmet Ağabey’i uykusuz bıraktığı fikri bir an yüreğime korku düşürmedi desem yalan olmaz. Ancak Mehmet Ağabey’in iyice uykusunu alıp yatağından yenice kalkmış, yüzündeki yastık izleriyle etrafı izleyen bir çocuk safveti ve doygunluğu ile bizlere nazar ettiğini görünce bu vesveseden kurtuluverdim. Meğer Mehmet Ağabey henüz şoför marşa basmadan önce ilim tahsiline başlamış; Ensar’ın ve muavinin yoğun gayretleri neticesinde de Bursa otogarında gözlerini açmış.
Nihayet Bursa otogarından Çanakkale’ye, Çanakkale’den öte ve Çanakkale’yi aşan bir manaya, bir hocamın birincisine doğru yolculuğa başladık. Salikleri imtihandan geçirmek için olduğunu düşündüğüm yolculuğumuzun başındaki ağır yağmurlu hava, yolda ilerledikçe normal yağışa döndü. Biraz daha ilerledikçe kara bulutlar dağıldı, arabaları savuran rüzgâr kesildi, yağmur dindi. Güneş tenimizi yakmadan bizi ısıtmaya ve civarın manzarasını ışıtarak içinde bulunduğumuz dostluk tablosunun tuvalini boyamaya başladı.
Çanakkale’ye yaklaştıkça öğle namazı vaktinin daralması sebebiyle namazı nerede eda edeceğimiz konusunda farklı fikirler ortaya atılmaya başlandı. Bir kısım dostlar bir an önce Ali Hocamın yanına varmak için sabırsızlandığından namazı gider gitmez Ali Hocamın hane-i saadetlerinde kılalım, yollarda daha fazla vaktimizi geçirmeyelim istiyorlardı. Bir kısım dostlar ise seferi olmamız sebebiyle hemen iki rekât namazı ilk karşımıza çıkan yerde kılıp Ali Hocamla olan oturumumuzun bölünmemesini arzu ediyordu. İhtilaf böyle sürüp giderken Lapseki ilçesine ulaştık. Saliklerin bu imtihanda tökezlediği görülmüş olacak ki denizin kenarında bembeyaz ve ışıl ışıl bir cami olan “Şehitler Camii”nin önünde kendimizi bulduğumuzda namazı eda edeceğimiz yerin burası olduğunu anlayarak apar topar arabadan inip namaza koştuk.
Namazdan sonra tekrar arabaya binip Mehmet Ağabey’in işareti üzere türkü açmaya başladık. Yolculuk boyunca türkü dinlemenin nasıl olup da aklımıza gelmemiş olduğunu hala anlayabilmiş değilim. Herhalde bu da yolun getirdiği hallerden bir haldir diyerek türküler eşliğinde gönlümüzü gamlandırarak Ali Hocamın eşiğine vardık.
Sitenin dışına arabamızı park ettik ancak siteden içeri girmedik. Sanki bütün yolu orada öylece beklemek için gelmiş gibi tevazu içinde durmaya başlayan Cihan bizim paldır küldür içeri girmemize mâni oldu. Yol yorgunluğumuzun dinmesi ve vücudumuzun yatışması için birer tütün ikram etti. Daha önce de bir kafile adama mihmandarlık ederek Ali Hocamı ziyarete gelmiş olması sebebiyle dediklerine itiraz etmeden uyduk. Nihayet hepimizi uzun uzun süzdükten sonra geldiğimiz bilgisini telefonla hocama arz etti.
Kısa bir müddet sonra Ali Hocam mütebessim bir çehre ile bahçenin içerisinde göründü. Sitenin girişine kadar gelerek bizleri içeri aldı. Fakire dönerek “Hayırlı olsun Enbiya” buyurdu. “Ne geziyorsun bunlarla buralarda?” dedi. Hocamın bu sorusuna “Dostlarla balayına çıktım hocam” diyerek karşılık vermem üzerine hep birlikte gülüştük.
Eve çıktığımızda hepimizde Ali Hocam’a misafirliğe gelmiş olmanın sevinci ve mahcubiyeti vardı. Bizleri salona aldıktan sonra Hocam bir müddet gözden kayboldu. Sonrasında elinde bir tepsi ve tepsinin içinde su bardakları ve su şişesiyle birlikte yeniden göründü. Bütün itirazlarımıza rağmen bizlere teker teker su ikram etti. Ardından yine teker teker halimizi hatırımızı sorması üzerine sohbet etmeye başladık. Sohbet sırasında acaba Ali Hocam’dan haber bekleyen dostlara muştulu bir haber eriştirir miyiz diye altı yıldır süren Ali Hocam gurbetimizin ne zaman nihayete ereceğini sorduk. Çok şükür muştulu bir göç niyetinin alınmış olduğunu, inşallah bu yaz Şehr-i Maraş’a avdet edeceklerini öğrenmiş olduk. Soruyu sorarken yüzümüzde beliren kaygı yerini neşeye bırakıverdi.
Çok şeyler konuşuldu. Sohbet ilerledikçe Muzaffer Hocam hakkındaki güncel aleyhleri aktarmayı da tabi ihmal etmedik. Ardından odada serbest dolaşan bir muhabbet kuşu dikkatimizi çekti. Kimsenin kendisine dokunmasına müsaade etmeyen; kâh çiçeklerin arasında, kâh da avizenin üstünde durarak meclisteki konuşmaları dinleyen bu kuş hakkında açık duran balkon kapısından sebep Hocam’a sual ettik. Hocamın mütebessim bir çehre ile “Çok uğraşıyorum ama kaçmıyor” demesi üzerine akılsızlıkla itham edilerek kuş beyinli sözünün kullanılmasına sebep olmasına rağmen Hocam’ın sohbetini dışardaki dünyanın özgürlüğüne tercih eden bu kuştaki akla gıpta ettik.
Bir müddet daha sohbet ettikten sonra Hocam karnımızın acıktığını anlamış olacak ki “Haydi bakalım yemeğe geçelim” diyerek bizleri mutfağa buyur etti. Mehmet Ağabeyin Kemalpaşa tatlısını sevdiğini bile unutmadığını fark edip hayretler içerisinde kaldığımız Ali Hocam’ın patatessiz bir tava hazırlattığını fark ettiğimizde şaşkınlığımız bir derece daha arttı. Zira Mehmet Ağabey’imiz dostların malumu olduğu üzere patatesi zinhar ağzına sürmemektedir.
Yemekler yenilip sofradan kalkıldıktan sonra ikindin güneşinin aydınlattığı uzun ince balkona geçip oturduk. Tütün ve çay eşliğinde başlayan balkon sohbetimiz akşam namazı vaktinin ortalarına kadar kesintisiz devam etti. Ali Hocam yöneltmiş olduğumuz soruları bıkıp usanmadan cevaplıyor; her cevabında medeniyet ihyası yolunun kendi kalbimizden geçtiği gerçeğini hatırlatıyor, toplumun ancak Allah’ın ipine sarılmak ile felaha ereceğini ikaz ediyordu.
Akşam namazı da kılındıktan sonra yoldaşlarımın kalkmaya niyetlerinin olmadığını anlamaya başladım. Ali Hocam da bu yönde bizleri teşvik ediyordu gerçi. Geceyi burada geçirmemizi teklif etmenin yanında sabaha kadar sohbet edebileceğimizi de ısrarla dile getiriyordu.
Fakir şarjının bitmesi üzerine yarım saat kadar kanepenin üzerinde uyuklamış. Ali Hocamın kahve teklifini duyar duymaz kalkış vaktinin yaklaştığını anlayıp apar topar uyandığımda Hocam’ın “Ne olacak bir tuşa basacağım kendi kendine olacak” dediğini işitmişti. Ali Hocam’ın kendi elleri ile kahve yapmayı teklif etmesi üzerine biz ne yapacağımızı ne diyeceğimizi bilemedik. Sonrasında işi hane halkına ısmarlayarak bizi mahcubiyetten kurtaran Hocam gelen kahveleri kendi elleri ile bize ikram etmekten yine de geri durmadı.
Bir yandan devam eden sohbetimizin içinde Cihan bu kez biraz daha değişik bir soru sordu Ali Hocam’a. “Hocam biz şimdi hikâye yazıyoruz ya bu amelimizin karşılığı nedir acaba? Neden yapıyoruz bunu, gerekli midir?”. Daha önce hiç düşünmediğimiz ama sorulunca da cevabını merak ettiğimiz bu soru hakkında Hocam gayet ciddi bir şekilde çeşitli yönlerinden mevzuyu izah etti. Sonra mütebessim bir çehre ile “Ben okuyorum onları dostluk filan deniyor içinde hoşuma gidiyor” dedi. Cihan aldığı cevaptan tatmin olmuş olmalı ki gözlerinin içi güler halde etrafına bakınmaya başlamıştı bile.
Vakit gece yarısını çoktan geçmiş, dükkânın kalkış saatine yaklaşmıştı bile. Bizler artık dönüş yoluna geçmek için müsaade istedik. Hocam bizleri sitenin dış kapısına kadar götürdü, her birimize tek tek sarılarak bizleri uğurladı. Sabah namazı vakti girmek üzereyken ulaştığımız Bursa’ya kadar Mehmet Ağabey ile Ensar ilimle meşgul oldular. Cihan arabayı sürerken fakir de elinden geldiğince Cihan’a laf vermeye/yetiştirmeye çalışıyordu. Eve geldiğimizde Mehmet Ağabey’i yine elbirliği ile uyandırıp arabadan indik.
Ali Hocam’dan ayrılmanın hüznü ile dostlarla hep bir arada olmanın sevincini aynı anda yaşayarak namazdan sonra biraz daha sohbet ettik, ardından uykunun tatlı kollarına kendimizi bıraktık.
Çok şükür, dostluk ne büyük bir nimet.
DOSTLUK DİLE GELECEK / MUSTAFA CİHAN ALLİŞ
Cihan Gurbeti-2
Bursa
Balkon Konuşması
Bizim oralarda balkonlar neredeyse ev kadar olur. Hatta bazı evlerin 3 ya da 4 cephesinden birden geniş ve tek parça bir balkonla sarıldığı görülür. Dedem 90’larda apartman denilebilecek 4 katlı bir ev yaptırırken anneannemin ısrarları neticesinde planda değişiklikler yaptırıp 3 cepheyi saran balkondan 2 oda daha çıkartmış buna rağmen dairelerin 3 cephesinde de kocaman birer balkon kalmıştır. İklimin sıcaklığı, müstakil köy hayatının bazı gerekliliklerinin de çok katlı binalarda devam etmeye çabalaması, kadınlı erkekli kalabalık ve yatılı misafirlerin sıklığı üzerine bir de tütüne karşı hassasiyetlerin artışı gibi birçok sebep Fransızca kökeniyle hiçbir bağı olmamacasına bu geniş balkonların varlığını sürdürmesini sağlamıştır.
Dörtyol ile kıyaslanamasa da yüreğimin ve ruhumun memleketi Maraş’ta da balkonlar geniş ve ferahtır. Şöyle ki, ortalama bir evin balkonu 15 ila 25 dostu aynı anda ağırlamaya ve çay tütün içerken laf vermeye müsaittir. Maraş’ta birçok dost ziyareti de balkonda başlar balkonda biter, bütün yarenlikler balkonda icra edilir.
Balkon hatıraları bambaşka bir başlık fakat bir Ömer Seyfettin hikayesi olan Forsa’ya, Mehmet Yaşar okuduğu zaman, gözlerimizin dolabileceğini bir balkonda öğrendim.
Bursa’da, evli fakat barksızken yuvamızı kuracak evimizi birçok hikâyede olduğu gibi 2 anne 2 baba ve yeni evli bir çift olarak arayıp durduk. Herkesin kendince ölçütleri, mantıklı açıklamaları, kıyasları, tecrübeleri vardı. Benimkiler ise bunca insan içinde neredeyse kimse tarafından dikkate alınmıyordu. Deli Dumrul’u biraz da burada anladım.
1- Allah muhafaza bir depremde ayakta kalsın.
2- Dostlar geldiğinde rahat rahat oturacak bir balkonu olsun.
Bu dostane ve saf geniş balkon arzum bazı emlakçıların ellerinde kalan saçma tasarımlı evlerle birleşince vakit kaybı cinsinden gezmelerimiz oldu. “Teraslı” denilerek büyük bir heyecanla gittiğimiz evin terasının kapısının olmadığını emlakçı da bizimle beraber öğrendi. “Tam istediğin gibi. Ev kadar balkonu var.” denilen bir başka evin ise ev uzunluğunca fakat 2 insanın yan yana geçemeyeceği incelikte bir balkonu olduğunu gördük. Dostları buraya Elbistan ameliyesi gibi dizemeyeceğimi söyledim fakat ne anlaşıldım ne de anlaşılmayı bekledim.
Günler geçtikçe “Kaç kişi gelecek ki? Kim gelecek ki? Kaç kere gelecekler ki? …” gibi vicdansız soruların şiddetli tesirlerinden kaçınarak olana razı oldum. 1 yıldır neredeyse tüm vaktim bu küçük balkonda tütünle, kitapla ve dostlarla telefonda konuşarak geçiyor.
Balkon Kavuşması
Boşanmaya Gelen Çiftleri Barıştırmaya Çabalayan Avukat Enbiya Uzdil ve kardeşim Emirhan 16 Mayıs dükkân gecesi güzel bir tevafuk neticesinde İzmir’de buluşup Bursa’ya dilimin şişine yetiştiler. Geç saatlere kadar arada telefon ya da mesafe gibi bir illet olmadan 2 dost ile balkonda muhabbet ettik.
Ertesi sabah ise Enbiya ile Bursa Terminali’ne varıp İstanbul’dan gelen dostları kucaklayarak daha dumanımız tüterken kendimizi Ali Hocam’ın 5 kişilik balkonuna yetiştirdik.
Balkon Sarılması
Geç bir vakitte Enbiya Uzdil, Ensar Özdemir ve Mehmet Abi ile Çanakkale’de Ali Hocam’a sarılıp vedalaştık. Sabah namazı vakti fakirin evine vardık. Ali Hocam’dan gelmiştik.
Ali Hocam ki yüreği ümmet ve memleket ile çarpan dostların teskin olduğu, içinde yitip gidilecek devasa soruların kendisine yöneltildiği anda ufacık kaldığı, nüktenin nükte, vaktin bereket olduğu bir sırdır.
Birbirimize sarılmak için sebebe ihtiyacımız yoktu ama zamansız sarılmalarımızın bahanesi üç beş saat evvel Ali Hocam’a sarılmak oldu.
Evde, anamız bir babamız bir ve çok şükür dilimiz bir Emirhan dost ve onun yakın dostu genç şair Bedirhan uyumaktaydı. Kader onların dostluk şiirini yazarken kafiyeden de geri durmamıştı. Kanepeler, yer yatakları dost dolup taşmış Hz. Ali’nin “Dost edinin, onlar sizin için dünya ve ahiret sermayesidir.” sözünü kendimce tüm bereketiyle hanemde, gönlümde ve inşallah ahiretimde hissetmiştim.
Hz. Ali’nin bu sözünü biraz yanlış anlıyor oluşundan şüphelendiğim Ensar hemen yatmış, sırlarını ortaya dökmeye kıyamadığım Enbiya ise bir süre sonra uyku ibadetine çekilmişti. Bu sırada evin kedisi Tütsü hangi mübareğe kendimi sevdirsem diye dört dolanmaktaydı.
Güneş doğmaya yaklaşmışken Mehmet Abi ile bu küçük balkonda baş başa kalmıştık.
Mehmet Abi…
Mesleğinin ve sanatının bir kısmı “takdim etmek” olan Mehmet Abi’yi takdim etmek dostlarla yıllardır çaba göstermemize rağmen muvaffak olamadığımız oldukça çetrefilli bir mesele. Mehmet Abi’yi takdim edebilmek için Türkçe’nin derin sırlarına hatta sanatlarına, Türk tarihinin kahramanlarına, Mehmet Abi’nin yarenliklerine, yüreğimizin yanımızda olmasına, ruhumuzdaki sızıya, dilimizdeki türkülere, gönlümüzdeki şiirlere, göze sezdirilmeden silinen gözyaşına, Ahmet Eralp’e belki biraz Ufuk Türk’e… ihtiyacımız olduğunu söyleyebilirim. Ama O’nu takdim edemem. Dostluk tarihi boyunca yakıştırma yahut teşbih üzerinden denemeler yapılmış fakat “Semerkand Türk’ü, Sanat Güneşi, Deste Başı…” ifadeleri derinlikleri olmasına rağmen yeterli olmamıştır. Mehmet Abi de farklı sıfatlarla süslenebilecek olsa da sadece “dost” ya da “dildaş” olmakla yetinmiş hatta bu dostluklar için hep şükretmiştir.
Mehmet Abi’nin bizlerle paylaştığı her an Ali Hocam’ın “Adam Olmak” yazısı başlığı, manası ve neticesi ile zihnimde okunurken Muzaffer Hocam’ın “Aşkı ve öfkesi olmayan insan adam olmaz.” sözü ta içerilerimde yankılanır. En çok da Ahmet Doğan Abi’nin “Hüzün” ü topyekûn bir huzuruyla Mehmet Abi’nin gözlerinden kalbime hücum eder. Böyle anlarda sarılmaktan ya da susmaktan başka bir şey gelmez elimizden.
Sabahın ilerleyen saatlerine kadar Mehmet Abi ile vaktin sükunetine eşlik eder gibi yarenlikler ettik. Güneş henüz doğarken ve yağmur çiselerken sokaklarda sessiz adımlar ve enkaz başlarından kalma gözyaşları ile ağır ağır yürüdük. Birbirimizi teselli etmeden birbirimizle teselli olduk.
Balkon Avunması
Bursa’da cami avlularında her çeşit insanın oturup çay içebildiği, ağaç gölgelerinde soluklanabildiği, dostlarıyla ya da tek başına vakit geçirebileceği çay ocakları yaygındır. Biz de Bursa’da ikamet eden şair, radyocu, tiyatrocu, marketçi Kadir Aydın ve eski şair, susan dev, kuyumcu Davut Uysal ile Bursa Fatih Sultan Mehmet Camii avlusunda buluşmak üzere sözleşmiştik. Emirhan ve Bedirhan da buradaki muhabbete dahil oldular. Meclisteki şair ve genç yoğunluğu Mehmet Abi’yi şiirler okumaya ve gençler özelinde hepimize gönül dersleri vermeye teşvik etmiş olacak ki Mehmet Abi; Enbiya’nın, Davut’un, Bedirhan’ın hatta Kadir Aydın’ın “Beni Ona Ne Diye” şiirini bile seslendirip şiir üzerinden birçok bahisler açtı. Ben şiirden anlamam. Sadece ilk gençlik yıllarımda oldukça hevesliydim. Hasan Ejderha Emmim’in 12 yıl evvelki “ ‘Ben de bir zamanlar şiir yazardım.’ dersiniz. Ve bu çok acı bir cümledir.” İkazını bu masada Mehmet Abi şairlere hitap ederken bir cihetiyle daha anladım. Fakat ben de sanki şiir yazacakmışım gibi dinledim.
Muhabbete yalnızlık ve gurbetle andığım balkonda hep beraber devam ettik. Bedirhan bağlama ayarına getirdiği gitarla bize dükkân türküleri ikram ederken Mehmet Abi Evin Mahremi Olmak’tan, Yunus Emre Divanı’ndan, Ömer Seyfettin’den, Yoldaki Kalemler’den okudu da okudu. Bu “Neredeyse Dükkân Balkonu”ndaki vecdim, Ahmet Abi’yi anar oldu. Öyle ki sonraki günler “Dün dostlarla burada oturup hasbihâl etmiştik.” “İki gün evvel balkonda dükkân yapmıştık.” “Üç gün evvel Memmet Abi ile burada ağlaşmıştık.” diye sayıklar oldum.
Mahşerde dostluk da dile gelecek ve ben dostluktan birçok hatıra gibi bu balkonu da anlatmasını niyaz edeceğim.
Allah; bize Ali Hocam yolunu açan Lütfi ve Hasan Bazı’dan, Mehmet Abi’ye refakat edip neredeyse Türkiye turu yaptıran Ensar’dan, Bursa dildaşım olan Davut’tan, Enbiya’dan, bizlere her daim dostluk talimi ettiren Mehmet Abi’den, Anadolu’nun en batısına gelerek dostların yolunu da buralara düşüren Ali Hocam’dan ve cümle dostlardan razı olsun.
20.05.2025
Bursa-Ankara
İstanbul’da Bursa otobüsünü beklerken Hasan Bazı ve Mehmet Bozdağ’ı gönderdikten sonra kısa bir vakit boşluğumuz olmuştu. Bu kısa süre içerisinde daha önce 8 saatten fazla otobüs yolculuğu yapmağım için Bursa-Kahramanmaraş otobüsünde 15-16 saatlik yolculuğuna nasıl tahammül edeceğimi kara kara düşünüyordum. O esnada aklıma Ankara’da mola verme imkanımızın olabileceği geldi. Mehmet Ağabey’e salı sabahı işe vaktinde gitmek zorunda olup olmadığını biraz da zarflı şekilde sordum. Zarfıma cevaben meraklanıp “Neden ki?” dedi. 20 Mayıs sabah 9’da Kahramanmaraş’a inecek olan Ankara uçağından bahsettim. 19 Mayıs günü sabah Bursa’dan Kahramanmaraş otobüsüne bineceğimize Ankara otobüsüne binip ikindi vaktinde Ankara’ya ulaşıp dostlarla Hamamönü’nde buluşup geceyi de Ufuk Türk’te geçirebileceğimizi biraz da şapırdatarak anlattım. Anlattıklarım Mehmet Ağabey’i cezbetti. Ağzından bir anda “Yav ben müdürle konuşur hallederim, Ufuk Türk’ün evi müsait miymiş ola” cümleleri döküldü. Hemen Ufuk Türk’le görüşüldü. Yozgat’a gitmediği, hanelerinde istirahat ettikleri teyit edildi ve bir anda daha Bursa’ya geçmeden Ankara-Kahramanmaraş uçak biletleri alınmış olundu.
Bursa seyahatimizin sonunda Ankara otobüsüne bindiğimizde otobüsünün muavini Mehmet Ağabey’e ayrı bir hürmet gösteriyordu. Herkese surat asıyor bize ise güler yüzünü sunuyordu. Yolculuğumu boyunca ikramlarda bulunuyor sanki Mehmet Ağabey’in gönlünü hoş tutmak istiyordu. Mehmet Ağabey bu durumu fark etmemiş gibi davranıyor belki de benim ağzıma laf vermek istemiyordu. İkramlar arasında tüm yolculuğumuzda olduğu gibi Mehmet Ağabey istirahate çekiliyor mübarek gözlerini dinlendiriyordu.
Dostlar bizi Aşti’de beklerken otobüs beklenmedik şekilde Polatlı’da mola verdi. Öğleni namazı için Mehmet Ağabey’i uyandırdım, abdest alıp o sırada dinlenme tesisinde namaz kılan cemaate yetiştik. Bizler seferi imam bulduk diye sevinirken imamın dört rekât kıldıranına denk geldiğimizi fark ettik ama artık iş işten geçmişti.
Moladan sonra Mehmet Ağabey, istirahatteyken kendisini arayan Nizipli Yahya Hoca’ya ve Antepli Ali Usta’ya döndü. Telefonla konuşurken bir anda yüz ifadesi değişen Mehmet Ağabey’e kötü haber verilmişti. Hasdanış Turizm’in iflas etmişti. Yıllardır seferlerine devam eden ve birçok dostun umreye gitmesine vesile olan şirket bir anda yok olmuştu. Mehmet Ağabey’e sürekli telefonlar geliyor ya da kendisi birilerini arıyordu. Mehmet Ağabey de daha evvel bu firmayla Umre’ye gittiği için kendisine danışıp Umre’ye yazılanlara karşı derin bir mahcubiyet duyuyordu. Kahramanmaraş’a varınca elde avuçta ne varsa satacağını dostların, büyüklerimizin zararlarını karşılayacağını anlatıyordu. Kalan yolu bir dost olarak kendisini teskin etmeye, her şeyin olacağına vardığına ve kendisiyle alakalı bir durum olmadığına ikna etmeye çalışarak geçirdim. Biz bunları konuşurken Aşti’ye varmıştık. Dostlar bizi peronda bekliyordu. Ayrıca bu yolculuk Mehmet Ağabey’in uyumadan geçirdiği tek yolculuktu.
DOSTLUK ÜZERE-ANKARA KERVANI / AHMET TURAN BAYRAKTAR
Efendim öncelikle çoğu zaman yürüyen kimi zaman ise Ankara’dan öteye gitmeyen kervanımızın hiçbir kurum ya da kuruluşla ilişkisi olmadığını belirterek sizlere 19 Mayıs Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramı’nda gerçekleşen seferimizi anlatmak isterim.
Seferimiz gerçekleşmeden birkaç gün evvel Mehmet Abi ve Ensar Abim’in gurbetteki bir hocamı ve dostları ziyarete çıktıklarını öğrendim. O günden itibaren neredeyse her gün bir ayna ya da bardak gibi değil bir taş gibi Ankara’da çatır çatır çatladım. İşin kötü tarafı hafta sonları gurbetteki yalnızlığımı hafifleten Göğsunlu edem Mehmet Emin de İstanbul’a ne hızmete gittiğini bilmemem üzere yolculuğa çıkmıştı. Tüm bu kıskançlığım ve yalnızlığımın ortasında 18 Mayıs günü telefonum çaldı, arayan Ensar Abim’di. Telefonu açmadan evvel içimden, dostların beni kıskandırmak için Bursa’da toplanıp kervan turizmle henüz seyahat etmemiş Davut’u da yanlarına alarak birtakım zulüm faaliyeti icra edeceklerini, geçirdim. Bir hışımla telefonu açtım ama duyduklarım hiç de düşündüklerim gibi değildi. Mehmet Abi ve Ensar Abim kervanımızla seyahat etmek (dostları görmek) üzere 19 Mayıs’ta Ankara’ya geleceklermiş. “Allah” diye bağırdığımdan başka bir şey hatırlamıyorum. Yarın nasıl olacaktı, saatler saniyeler nasıl geçecekti bilmiyordum ama derhal kervan turizmin daimî yolcularını ve Ankara’daki tüm dostları haberdar etmeliydim. E tabi sadece Ankara’dakileri de aramadım, seferimize katılamayacak ne kadar dost varsa şapırdata şapırdata Ankara’da yıllarca konuşulacak bir sefer düzenlendiğini hatta bu sefere Mehmet Abi’nin de katılacağını gelmezlerse çok şey kaçıracaklarını tek tek arayıp anlattım.
Sabah oldu hava aydınlandı bir seher yeli düşüverdi yüreğime. Bugün yüreğimizi yanımızdan ayırmama günüydü. Mehmet Abi ve Ensar abi tomurcuk kaplı yüreğimizde güller yeşertmeye geliyorlardı. Nereden geldiklerini varın siz hesap edin. Mehmet Abilerin geleceğini duyunca İstanbul’dan vazifesini tez vakitte bırakıp dönen Mehmet Emin ve Lütfümle beraber Aşti’de yeşermek üzere beklemeye başladık. Mehmet Abi otobüsten iner inmez koşup bin yıllık mazimizin hasretiyle kucakladım kendisini.
Taceddin Dergâhı’na vardığımızda Ufuk Türk Abi ve Göğsunlu Ahmet Abi bizleri karşıladı. Derken Can Aziz ve Abdülaziz de beliriverdi yanımızda. Seferdeki erler gibi dizildik Mehmet Abi’nin önüne ardına sağına soluna.
Evvelki gün ileri sarmak istediğim zamanı artık durdurmak istedim. Çünkü gri Ankara’nın yeşerdiğini betonlarının çiçek bahçesine döndüğünü gördüm. Gözüm o bahçede hep gülü aradı, Mehmet Abi ise her kelamıyla yüreğimizdeki tomurcuğu yeşertip bize gülden haber getirdi. “Merhem kabul etmez dilde yâreler / Seher yeli sevdiğimden bir haber”. Gece olup kalkma vakti gelene kadar teker teker dostların yüzüne baktım, her baktığım yüzde birden çok dosta rastladım, meğer gurbetteki bütün dostlar, yüzünde dostlarını, yüreğinde ise daima dükkânı ve hasreti taşırmış.
KUTLU HABER - KENDİNİ BİLEN RABB’İNİ BİLİR / LÜTFİ ENGİZEK
Kısa kısa renkli ziyaretlerin üzerinden çok da geçmemişti henüz. İlk durağı Candan içeri kaldırımdaşlarımın gurbet sürgünü İstanbul’du. Ardından Bursa, o yer ki, sırdaşım, vakitdaşım, akıldanışım, dertdaşım, ağabeyim Cihan Alliş’in gurbet cennetinin adı. Sonrası Çanakkale ki Ali Hocam, vayh Ali Hocam…
Dostları damağımda gezdiriyordum işte. “Awumbuk” demiş Papua Yeni Gine’nin dağlarında yaşayan Baining halkı misafir gidince çöken hüzne. E ben misafirdim. Olsun, ben her vakit hissederim. Gurbetteyim be gurbette. Neyse işte o gün yine birtakım teknik meselelerle cebelleşirken, yurttaki arkadaşlarımın binbir ısrarı üzerine yemek yemek için evden çıktık. Siparişleri verdikten sonra, olacaklardan habersiz beklerken telefonum kutlu kutlu çalmaya başladı. Arayan ismi gördüğümde sebepsiz tebessümden alamadım kendimi. Arayan Enbiya Abi’ydi, sebebe ne hacet. Ne zaman arasalar tebessüm sarılır bana. Hemen oturuşuma çeki düzen verdim, masadaki arkadaşlarıma hâl diliyle “Aman sessiz olun ha” dedikten sonra ya bismillah, açtım telefonu.
“Edeem sana bak kimi veriyorum şimdi, hazır mısın?” dedi. Hazır mıydım ki? Hazır nasıl olunur? Ben bilmem ki. O sorduysa hazırım, daima hazır. “Hazırım Abi” dedim. Dedim amma içimde bir telaş. Yahu Enbiya Abi birisini veriyor derken dünyalara bedel bir ses (ki ne ses) doldu yüreğime. Mehmet Yaşar Abi’nin sesiydi. “Yarın Ankara’dayız, seni çok özledik.” Dilim dolandı yüreğime aha! Şimdi konuş konuşabilirsen. Kem küm derken telefon el değiştirdi. Bu kez karşıdaki ses Ensar Abi’ye aitti. “Edem, Mehmet Yaşar özledik dedi. Ne hissediyorsun şimdi?” diye sordu. O an aklıma üç-beş şapırdatmalı laf gelse de hiçbiri tarif etmeye yetmiyordu hâlimi. Sadece “İzâhı mümkün değil abi” diyebildim. Sonra telefon yeniden el değiştirdi. Bu sefer ses Cihan Abi’nindi. Dayanamayıp sordum, “Abi, Mehmet Abi özledik dedi. Siz de mi özlediniz yoksa?” O, her zamanki maharetli kıvrak diliyle “Edem, büyükler kendilerinden çoğul bahsederler” deyiverdi. Ardından telefon tekrar Enbiya Abi’ye döndü. Tam “Sen de geliyor musun abi? Açılması mümkün olmayan telefonlarımın telafisini yapardık” diye gıncıflayacakken telefon kapandı.
Kutlu haber gelmişti işte. Duramaz oldum yerimde. Hemen mangal yürekli efelerden Edem Turan’ı aradım. Kutlu haber tez elden ona ulaşmıştı. “Geliyollaa” deyip kapattık. Gerçekten geliyorlardı. O gün geceye kadar Edem’i arayıp “Edem geliyorlar ha” – “Evet Edem geliyorlar” konuşmaları anlamsız saatlerde bir anda gerçekleşip bitiyordu. Edem sabırla her seferinde “delirtik yav bu” demeden kendisi de benimle her seferinde delirtti. Allah ondan razı olsun.
Ertesi sabah oldu nihayet. Biz tabi vuslat saatinden bir buçuk saat kadar evvelden vardık. Uzun Edem İstanbul’dan taze gelmişti. Henüz gelmesine rağmen ne yorgunluğu, adam bizden dik, bizden kuvvetli. Aha şuradalar, aha geldiler, daha bir saat var, köşeyi dönüyorlar derken Rabbim’e bin şükür ki, Mehmet Abi’ye kavuştuk. Karşılama, sarılmalar, uzun uzun sarılmalar (gene de yetmez, yetmiyor), metro derken yıllar önce Cihan Abi’nin açtığı Kerasus kapısından içeri adımımızı attık.
Yüksek Mühendis Ökkeş Abi hariç Ankara kervanı tamdı. Ufuk Abi, Mahmut Edem, Göksunlu Ahmet Abi hep birlikte dostluk ateşinin etrafında halkalandık. Ha! Bir de Taceddin Dergâhı’nda namaz sonrasında Mehmet Abi’ye denk gelip kervana katılan bir ağabey daha vardı. Anahtar Partiden girdik İttihat ve Terakki’ye oradan gündem derken Mehmet Abi’ye “Ümidimiz kalmadı abi. Tefessüh etmiş bu düzene karşı nasıl mücadele edeceğiz?” sorusu geldi. Diline sağlık Mahmut. Dilin dili açtı. Mehmet Abi söze “Kendini bilen Rabbini bilir” ile girdi. Kendini bilen Rabbini bilir. Sonra yıllar boyu kendini bulma yolculuğu derken bir öfkeleniyor bir heyecanlanıyor bir hüzünleniyorduk. Herkes pür dikkat kesilmiş Mehmet Abi’yi dinliyordu. Mehmet Abi Türk Büyüğü Muhsin Yazıcıoğlu’nun anılarına girdiğinde zaten kedi görse ağlayacak dostların boğazlarındaki düğüm daha da büyüdü. Tam çeşmeler boşanacakken, sonradan kervana katılan abi bu durumu anlamış olacak ki “Tamam Mehmed’im çözüm çözüm” dedi. Hiçbir dostun boğazındaki düğüm çözülemedi. Sonrasını dinleyemedim. Ne ben oradayım ne de başka bir yerde. Habire dimağımda “Kendini bilen Rabbini bilir” cümlesi dönüp duruyordu. Sonra kendimi toparlayabildiğimde Mehmet Abi’yle sarılıyorken buldum kendimi. Sıkı sıkı sarıldık. Yeniden dükkânda sarılmak üzre sarıldık. Yeniden vedalaşmak için vedalaştık, vedalaştık…
ÖZLEMEK DE YORULDU / UFUK TÜRK
Ellerimiz semada, gönlümüz hüzünlü, dilimiz şişmiş bir hâletiruhiyede iken gurbetçiliğimizin nasır tutmaz, iflah olmaz şımarıklığına bir dostun sohbeti, cemali yeter. Hele ki bu gurbetlik; kalabalıklar içinde yapayalnız, şehrin keşmekeşinde bir başına ve dost yüzün görmemekten biçâre olduğumuz gri şehir Ankara’da ise insanın derdine dert, yağmur yağmur yüklenmiyor değil.
Bursa’da mukim muallim dostumuz Cihan’dan Mehmet Abi’nin Bursa seferi ile alakalı haberi alınca içime bir heyecan düştü. Mehmet Abi ne yapar ne eder Ankara’ya uğrar diyerek o haftaya dair başka bir program yapmadım. Nitekim Mehmet Abi ve refiki Ensar’ın dönüş yolunda Ankara’ya uğrayacakları muştusunu alınca dünyalar benim oldu. Dünya telaşına Ankara telaşını da eklersek dostların ziyareti çölde vaha gibi geldi. Ankara’nın belki de en sevdiğim yanı; haritanın ortasında bir uğrak yeri olması, gerek birtakım sınavların sadece burada yapılıyor oluşu gerekse devlet dairelerinde görülmesi gereken işler hasebiyle dostlarla senede birkaç defa da olsa hasbihal edebilmemdi. Dostların bu ziyaretleri benim gurbetzedeliğime arada bir de olsa ziyadesiyle merhem oluyordu. Dostlar Ankara’ya gelince içimi bir heyecan kaplar, elim ayağıma dolanırdı. Ensar’ın yola çıktıklarını haber etmesiyle yine aynı duygular yüreğime uçuştu. Ahmet Turan’ın tabiriyle “bayramcalıklarımı” giyip bekledim.
Dostlar, Tanpınar’ın beş şehrinden İstanbul’a uğramışlar oradan Bursa’ya revan olmuşlar, şimdi ise Ankara’ya geleceklerdi. Bursa, Keçeci Fuad Paşa’nın ifadesiyle “Osmanlı tarihinin dibacesi” olan şehir. Bursa’dan kutlu bir sefer eyleyip yedi düvele dur dediğimiz Çanakkale’ye, muhterem Ali Hocam’ın yanına yetişmişlerdi. Dostların Ankara’ya her gelişi bizi ayrı bir duygu yoğunluğuna büründürse de bu seferki geliş ayrı bir anlam ifade ediyordu. Ali Hocam’ın dizinin dibinden kalkıp gelmeleri bu gelişi diğerlerinden ayrı kılıyordu. Şükür ki onu gören gözleri gördük, ona sarılan kollara sarıldık. Hatıralarını dinledik, mesut olduk.
Dostlar Ankara’da pek rahat edemez, bilirim. Hacı Bayrâm-ı Velî ve Tâceddin Sultan’ın makamları müstesna. Her zaman olduğu gibi bu sefer de Dergâhın yanında yöresinde olmak, Muhsin Başkan’ın yakınında olmak, Mehmet Akif’in hatıralarını anmak bizi rahatlattı. Dergâh bu şehirden kaçıp kurtulduğumuz bir mağara gibi sığınağımız oluverdi. Mehmet Abi anlattı biz dinledik, o sustu biz sustuk…
Benim hayatımda Mehmet Abi’nin yeri kocaman bir yer kaplar. Maraş da öyle. İlk gençlik çağlarımda Maraş’ta idim. Oluşmaya başlayan değerler dünyam, dünyaya ve olaylara bakışım, ülkeye, bayrağa, vatana dair düşüncelerim burada perçinlendi. Bu serüvende Mehmet Abi hep yanımdaydı. Bu sebepten Mehmet Abi çeyrek asra yaklaşan bir dostluğun en güzel halidir benim iç dünyamda. Yıllar, saçlarındaki aklar harici hiçbir şeyini değiştiremedi.
Dost yüzün görmek, hatıraları yad etmek, Maraş’ı özlemek gibi pek çok hüzün ile birlikte dostların zarfları, yarenlikleri de ayrı birer hatıra. “Gülünçlü olsun” sözünün hatırına Ensar’ın Maraş’a daha seyrek gelişime dair zarfları, salvoları özlemimi daha da artırdı. Ama Ahmet Abi’nin “şartlar haksız” sözüne sığınmaktan başka bir şey gelmedi elimden, bittabii özlemek de yoruldu.
Velhasıl; yeni olan eskir, yaşayan ölür, gelen gider. Veda vakti geldiğinde kulaklarımızda bir ayrılık türküsü, yüreğimizde tarifsiz bir burukluk, içimizde bir hüzün yeni kavuşmaların niyeti ve temennisi ile ayrıldık. Her zaman olduğu gibi dostları yolcu edip eve gelince Elif’i avutmak, gitme gerekliliklerinin sebeplerini sıralamak yine bana düştü. Ağaçtan bir yaprak usulca toprağa düştü, tan ağardı, uykudan uyandık.
“Dostun gül cemali cennettir bana
Ne çare ayrılık zamanı geldi”
Ankara-Maraş
20 Mayıs sabahı saat 7.50’de kalkacak uçağımıza Ufuk Türk’ün bizleri havaalanına bırakmasıyla yarım saat kala yetiştik. Mehmet Ağabey “Uçağa da daha varmış.” diye etli etli bir tütün sardı ve afiyetle günün ilk tütününü içti. Uçağa 20 dakika kala güvenliklerden geçip direkt uçağın giriş kapısına geldik. Vardığımızda neredeyse herkes uçağa binmişti. Birkaç kişiden oluşan sıranın sonuna hızlıca iliştik ve kapı kapanmadan uçağa bindik. Koltuğumuza oturduk ve koltuk arkalarında olan menüyü gören Mehmet Ağabey “Bu uçakta ikram yok muymuş” diye söylenerek uyudu. Yine uçağın tekerlerinin yere değmesiyle uyanan Mehmet Ağabey, önceki gün akşamı kararlaştırdığımız üzere bizleri almaya gelecek olan Hacı Ahmet Deliboz Emiroğlu’nu aramamı söyledi.
Önceki gece “Uçağa binerken aramayın, iner inmez arayın. Ben 10-15 dakikaya orda olurum, siz çıkana kadar gelirim.” diyen Hacı Ahmet Deliboz Emiroğlu ağabeyimizin telefonuna 7. aramamda ulaşabildim. Bu sırada sinirlendiğini pek de gizleyemeyen Mehmet Ağabey, bir yandan Hacı Ahmet Ağabey’i arayıp bizleri evlerimize bırakıp bırakamayacağını, müsaitlik durumumu soruyordu.
Mehmet Ağabey’e Hacı Ahmet Deliboz Emiroğlu’nun nihayet telefonlara cevap verdiğini, hemen geleceğini söylediğini, dedim. Önceki gün akşam 10-15 dakika süren yol, sabahına ne hikmetse 45 dakika kadar sürmüştü. Havaalanında artık kimselerin kalmadığı anda nihayet gelen Hacı Ağabey’in aracına binip evlerimize vardık. Yine de ondan da Allah razı olsun.
27 Mayıs 2025
