ÇOCUKLUĞUMDAN KALAN / Hasan EJDERHA

Ellerimle yokladım çocukluğumu ceplerimde

Yoktu misketler, taş gülleler ve devemeler

Ne de üçgen vücutlu yiğitleri teksas, tommiks’in

Dedem “yiğit olacak bu çocuk” derdi

Benimse pazılarım kendiliğinden gerilirdi

Hayalimdeki üçgen vücutlu bir devi

Geçip aynanın karşısına arardım

Yiğitliğin yürekle olacağını bilmeden

Olmayan devin saçlarını tarardım.

Sonra kavradım olacakları

Ve dahi olmayacakları

Ne çok olmayacak vardı

Öyle anlar yaşadım ki

Yiğitliğim yüreğim kadardı

Artık yüreğime yeri dardı.

Çığlığımın sükûtu kapladı dünyayı

Sonra sükûtumun çığlığı titretti her yanı

Anlayanı olmayan masallara yürüdüm

“Nedir ki benim hükmüm” diye bir şiire durdum

Belki sadece orada hürdüm lakin

Sükûtum hürriyetimi içti yudum yudum

Atımı dehleyip, tam naralar atacakken

Çığlığımın kollarına serilip uyudum.

Uyandığımda bütün atlılar gitmişti

Ve cümle iyi adamlar yoklardı artık

Karanlığa bakınca korktuğum yaratık

Birer birer silindi dünyamdan

Çocukluğumdan ve hayallerimden bana kalan

Ne başlıyordu şimdi? Hayatımda ne bitti?

İlkin şiirde mahlasım terk etti beni

Şiirlerimi adımla yan yana beleyip gitti

Ellerimle yokladım çocukluğumu ceplerimde
Yoktu misketler, taş gülleler ve devemeler
Ne de üçgen vücutlu yiğitleri teksas, tommiks’in
Sorma zamanıydı kendime: “Sen kimsin?”