ben oradaydım
çeşmelerden havalandığında huysuz sinekleri
tanrının
sahip olduklarını silkelediğinde
ve denediğinde uykusuzluklarla
çenemin altında
üşüyordu bir gündüzün gecesi
öyle bir alınıyordu gözlerim
bin türlü kuşun can vermesi
tutmuyordu
bir kulun dağlarla çarpışmasını
ben oradaydım
yemenli bir beyazlık örtüldüğünde binalarına
köpeklerin
okşayarak kendi kalbinin ipeğini
ölürken korkusuz çocuklar
saymıyordum
bir şarkıyla dudaklarını kanatan
ve inanmak uğruna
başkaldıran menekşelerin
yatağını havalandıran rengini
kendimden
ben oradaydım
elimden gitmeyen kokusunu
sürerek duvarlarına gecenin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder