Bir yalnızlık hikayesi bu
Şiirleri damla damla süsleyen
Kelimelerin feryadı bu
Sessizce edilen duanın yakarışı gibi
Öyle derin öyle çaresiz
Ağlamak kadar gülmeye de yer var gönlümüzde
Yalnızlığın elinde kaybolan çocukluğumuz
Parmak uçlarımızda bir ahengi besteler
Hoyrat dalgalara inat
Gözlerimiz hep bir umudu bekler
Geç olsa da anlıyor insan yalnızlığın hikâyesini
Unutulmuş karanlığı
Yıldızların dâhi aydınlatamadığını
Gönlünde gül bahçesi yetiştirmeyenin
Gökteki Hilal’e ulaşamadığını
Her şeyi tek tek anlıyor insan
Yıllar sonra
Yalnızlığın hüzünlü hikâyesini yazarken köşende
Bir cümle hep eksik kalır dilinde
Sonra tüm sözler anlamını yitirir ellerinde
Vicdansız bir şehrin sokağında
Geçmişin hamallığını eder anılar
Sen neyi söylersen söyle
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder